Rozdział 5

• Proszę, skomentuj :*
• POLECAM: http://thesecretagreement.blogspot.com/
• Miłego czytania ;3

Do mojego spotkania z Justinem zostało 15 minut.
Nie mogę się doczekać..

Ale strasznie się denerwuje. Nawet nie wiem jak go przeprosić. Wyjęlam z lodówki sok pomarańczowy, nalałam go do szklanki i się napiłam. Mój telefon zaczął dzwonić. To Justin. 

-Tak? 

-Możesz już wychodzić. 

-Okey, już idę. Rozłączyłam się. 

Wyszłam z domu.

 Zamknęłam drzwi. 

Opuściłam blok. 

Zaczęłam się rozglądać, ale nigdzie nie widziałam chłopaka. Usłyszałam głos klaksonu. Tak się przestraszyłam, że aż podskoczyłam.

 -Emilie! - krzyknął Justin.

 -Idę. - powiedziałam. 

Szybkim krokiem ruszyłam w stronę samochodu. Otworzyłam drzwi i wsiadłam. 

 -Hej. - powiedziałam zapinając pas. 

-ładnie wyglądasz. - dał mi buziaka w policzek. 

-Dzięki. - zarumieniłam się. 

-Awww. 

 -Przestań. - zakryłam twarz włosami. 

-Ja nic nie robię. - westchnął. 

-Nie wcale. Dobra, jedźmy już. - syknęłam.

 Ruszyliśmy z piskiem opon. Przyłożyłam głowę do szyby i głośno wypuściłam powietrze. 

-Coś nie tak? - spytał spoglądając na mnie. 

-Jest okey, tylko jestem niewyspana. 

-A boli Cię głowa? 

 -Nie, już nie. - uśmiechnęłam się lekko. -Gdzie mnie zabierasz? 

 -zgadnij. - zaśmiał się. 

-Nie mam pojęcia, proszę powiedz mi. - nalegałam. 

-Niespodzianka. - zachichotał. 

-No weź, proszę. Nie lubie niespodzianek, powiedz mi pliss. - kręciłam się jak małe dziecko.

 -Nie ma mowy. - oblizał usta. 

-Jesteś wredny. - skrzyżowałam ręce na piersi.

 -Jak się złościsz wyglądasz seksownie. - mruknął.

 Nie odezwałam się. Nawet nie wiem,co bym mu miała na to odpowiedzieć. Włączyłam radio. Leciała piosenka Ellie Goulding- Love me like you do. Bardzo lubiłam tą wokalistkę i piosenkę. Pod głosiłam. Zaczęłam nucić sobie tekst pod nosem. Kiedy piosenka się skończyła, przyciszyłam. -Wow. -szepnął.

 -Co? - spytałam. 

-Śpiewasz, ładnie śpiewasz.. 

-Dziękii - zachichotałam. -Długo jeszcze? - jęknęłam. 

-Jakieś pięć minut. - westchnął. 

-Okey. - szepnęłam. Starałam się być cierpliwa. Naprawdę nie lubię niespodzianek. 

***** 

-Jesteśmy. - odpiął pas i zgasił samochód.
-W końcu. - wyszłam szybko z samochodu.
Miałam na sobie nie wygodne buty. Nie wiem ile w nich jeszcze wytrzymam.
-chodź. - wyciągnął rękę.
- Teraz będziemy szli? - narzekam jak małe dziecko...
-Tylko kawałek. Gorzej z tobą niż z bachorem. - zaśmiał się.
-Bardzo śmieszne.   Jak nie wytrzymam to będziesz mnie nosić. - mruknęłam.
-Jak przykro. - zrobił minę smutnego dziecka, udał, że ociera łze. -To tutaj. - pokazał na budynek przed nami. Byliśmy przez ogromnym budynkiem. Był zrobiony ze szkła. Jednym słowem: idealny.
-O mój Boże... - zasłoniłam ręką usta.
-W środku jest jeszcze lepiej, chodź. -Pociągnął mnie za ręce.

 Weszliśmy. Miał rację.
Tu jest o niebo lepiej. To jest restauracja?! 

Ona jest dziesięć razy taka jak moje mieszkanie!

 Podeszliśmy do kelnera.
-Justin Bieber, stolik dla dwojga. -  powiedział.
-Zapraszam. - zaprowadził nas do stolika.

 -Ał. - syknęłam.
-Co Ci? - zapytał idąc za mną.
-Nic. Nogi mnie bolą. - westchnęłam.
-Umiem na to zaradzić. - podniósł mnie.
-Justin! - pisnęłam. - Co ty robisz?! Oszalałeś?! - krzyknęłam.

 -Skoro Cię bolą nogi, mogę cie ponieść. - uśmiechnął się.
-Ale jestem ciężka! - pisnęłam.
-Gdybyś tak nie krzyczała nie wiedziałbym, że tu jesteś. -zaśmiał się.

 Doszliśmy do naszego stolika. 

Justin puścił mnie. Odsunął krzesło, żebym mogła usiąść.

 Powiedziałam ciche "dziękuje" .
Chłopak usiadł na przeciwko mnie.
-A z jakiej to okazji? - spytałam.
-Przeprosiny za wczoraj. -westchnął.
-No właśnie, co do wczoraj. Też Cię chciałam przeprosić. - westchnęłam.

 -Jest okey. - oblizał usta.
-Nie nie jest.- westchnęłam.
- Emilie. - pokiwał głową. - Mówię ci, że jest okey, nie przejmuj się. - pogładził moją dłoń.
-Czy mogę już przyjąć zamówienie? - spytał kelner.
-Ja poproszę naleśniki z... Truskawkami i bitą śmietaną. I do tegoo... Latte waniliową.
-Dobrze, a co dla pani?
-Szarlotkę z lodami i Sok pomarańczowy świeżo wyciskany. -,  uśmiechnęłam się lekko.
Siedzieliśmy chwile w ciszy, którą przerwałam.
-Pojedziemy jeszcze gdzieś?
-Tak. - uśmiechnął się.
-Niech zgadnę, niespodzianka? - westchnęłam.
-Niestety, zgadłaś. -Zachichotał.
-Ugh.. Dlaczego? - spytałam, wysuwając dolną wargę.

-Dlaczego co? - zdezorientowany.
-Niespodzianka. - opadłam na krzesło.

 -Nie wiem. - zaśmiał się.
Jeju, on był taki perfekcyjny.
Miał na sobie czarne rurki, białą koszulkę i skórzaną kurtkę. A na szyi złoty łańcuch.
-O czym myślisz? - zapytał
-O niczym konkretnym.
-To znaczy? - pokazał ręką, żebym kontynuowała.
-To znaczy, że jestem głodna. - zachichotałam.

 -Nie wyglądało, żebyś myślała o jedzeniu. - podniósł jedną brew.
-No ale myślałam.
-Nie. Kłamiesz. - wskazał na mnie palcem.
-Wcale nie! - pisnęłam.
-O patrz nasze jedzenie idzie. - zmienił temat.
-W końcuu! - zachichotałam.
Chłopak tylko się zaśmiał.
-Smacznego. -kelner postawił przed nami zamówienie.
-Dziękujemy. -Powiedzieliśmy w tym samym czasie. 

*****

Po zjedzonym posiłku, wyszliśmy z budynku i wsiadłyśmy do samochodu.
Jechaliśmy około dziesięciu minut.

 Dojechaliśmy na jakieś pole.
-Co my tu będziemy robić? - odpięłam pas.
-Zobaczysz. - wysiadł. Ja również. Chłopak wyjął z bagażnika koc.
-Chodź. - złapał mnie za rękę.
Poszliśmy na środek polany.
Justin rozłożył koc. Usiedliśmy.
-Ale tu jest pięknie. - rozejrzałam się.
-Wiem.
-Dlaczego mnie akurat tutaj przywiozłeś. - spytałam patrząc na niego.
- Bo to wyjątkowe miejsce.
- Jak to? - zapytałam.
-Zawsze kiedy tutaj jestem dzieje się coś dobrego. - spojrzał na mnie.
Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Położyłam się i głośno wypuściłam powietrze.

 Poklepałam miejsce obok, żeby chłopak się położył. Tak też zrobił.
Obiął mnie ręką. Wtuliłam się w jego tors. Chłopak zachichotał.
-Justin.. - szepnęłam.
-Hm? - mruknął bawiąc się moimi włosami.
-Lubisz mnie? - spytałam cicho.
-a jak myślisz? - westchnął.
-Tak? - spytałam z nadzieją, że powie 'tak'.
- Lubię Cię, nawet bardzo. - podniósł się.
-Ja Ciebie też. - przytuliłam go.
-Awww.
-Znów to robisz. - odsunęłam się.
-Co robie? - zaśmiał się.
-Te twoje awww. - pokiwałam głową.
-Oj tam. - wstał.
-Gdzie idziesz?
-Jeszcze jedno miejsce. - pomógł mi wstać.
-Proszę powiedz, że to gdzieś blisko. - jęknęłam.
-Narzekasz i narzekasz. -zwinął koc. -wskakuj. - przykucnął.
-co?! - pisnęłam.
-No wskakuj.
Tak zrobiłam. Siedziałam na jego plecach. Oplotłam nogi wokół jego pasa. Przeszedł kawałek.
Wcale nie było tak daleko.
Teraz byliśmy w lesie.
Nienawidzę lasów...
-O nie. - westchnęłam.
-Coś nie tak?
-Nie lubię lasów. - zeszłam.
-tylko chwila. Stój tu.
Po chwili chłopak zniknął. Stałam sama w środku lasu.
Fajnie...
Usłyszałam szelest liści.
-Justin! -powiedziałam głośno.
Cisza.
Zaczęłam iść tam, gdzie poszedł chłopak.
Nie ma nikogo.
-Emilie!- usłyszałam głos Justina.
-Justin! Gdzie jesteś?! - krzyknęłam.
-Za tobą. - szepnął tuż przy moim uchu.
-Jezus Maria. - westchnęłam. - prawie dostałam zawału! - pisnęłam.
Odwróciłam się do niego.

 Byliśmy tak blisko, że nasze usta były kilka centymetrów od siebie.
Zbliżyłam się.

 Położyłam rękę na jego szyi.

 Chłopak obiął mnie w pasie.

O nie... 

***************************************

Jest i 5 :D

Zupełnie nie wiedziałam jak go zakończyć, ale się udało :)

Miałam go dodac jutro, bo jutro miałam mieć sprawdzian z niemieckiego, ale nie mam pierwszej lekcji, dlatego właśnie dodaje go teraz ;*

Dziękuje za 3 komentarze pod rozdziałem :3

Wiem, że Was stać,

 więc 5 komentarzy = nowy rozdział :*

Do następnego.