Rozdział 12

Przeczytajcie notatkę pod rozdziałem, dlaczego właśnie dzis dodaję rozdział :)

Miłego czytania :*

 Wstałam i ubrałam się
Zrobiłam makijaż i uczesałam włosy w kucyka.
Poszłam do salonu.
Siedzę na kanapie z tą karteczką w ręku.
Jestem bardzo nie zaniepokojona.

 Justin przyjechał dość szybko.
Pokazałam mu kartę.
-Japierdole. - syknął.
-Co? - zmarszczyłam brwi.
-No nie widzisz? - pokazał mi karteczkę.
-No widzę, ślepa nie jestem. - wzniosłam ręce w powietrze.
-No to po co zadajesz głupie pytania? - usiadł na kanapie.
-Weź wyluzuj.
-Ty mówisz serio? Ktoś Ci grozi a Ty sobie nic z tego nie robisz? - warknął.

 -No na razie nic się nie dzieje, matko. - pisnęłam.
-Czy ty jesteś jakaś głupia? - krzyknął. -Zachowujesz się małe dziecko!
W moich oczach zebrały się łzy.

 -Nie potrzebuje twoje pomocy, wyjdź stąd. - wskazałam na drzwi.
-Przepraszam. - westchnął.
-Wyjdź. - pisnęłam.
Chłopak wstał i wyszedł trzaskając drzwiami.
Usiadłam na kanapie i zaczęłam płakać.
Wzięłam poduszkę i wydalam z siebie krzyk frustracji.
Mój telefon zaczął dzwonić.
Poszłam do pokoju.
2 nieodebrane połączenia.
Od taty i Justina.
Justina olałam i oddzwoniłam do taty.

 -Halo. - powiedział.
-Cześć. - pociągnęłam nosem.
-Coś się stało?
-Nie, to znaczy to nic takiego. - westchnęłam.

- No dobrze, chciałem Cię poinformować, że Jeremi Bieber nas zaprosił na kolację.

No i jeszcze tego mi brakowało!

-Tato, przepraszam ale ja nie pójdę. -westchnęłam.

-Dlaczego? 

-Pokłóciłam się z Justinem, nie ja nie idę. - Jęknęłam.

 -Skarbie, prosze zrób to dla mnie. - szepnął.

-O której jest ta kolacja? - syknęłam.

-O dziewiętnastej. Proszę, chodź z nami. 

-Zastanowię się, kończę papa. Kocham Cię. - cmoknęłam.

-Ja Ciebie też. Pa. 

Kiedy usłyszałam dźwięk zakończonego połączenia, odłożyłam telefon.

Nie mam co robić...

Mój telefon zaczął dzwonić. 

Justin.

Nie, nie zamierzam odbierać.

Może i chciał mi pomóc, ale nie musiał mnie wyzywać!

Odrzuciłam połączenie.

Zadzwoniła tak jeszcze z pięć razy.

Poszłam do salonu.

Podarłam i wyrzuciłam karteczkę z 'groźbą' do kosza na śmieci.

Wysiadłam na kanapie.

Wzięłam do ręki pilota i włączyłam telewizor.

Leciał mój ulubiony serial.

Zaczęłam oglądać.

No to juz mam zajęcie na dzisiejszy dzień.

Justin Po'V

-Kurwa mać. - syknąłem kopiąc w fotel koło mnie.

-Uspokój się stary. -Powiedział Beck, wchodząc do salonu.

-Nie odbiera, japierdole, nie wiem, kto napisał ta groźbę ale wiem, że to było o mnie. - usiadłem.

-Nawet jeśli, to nic jej się nie stanie. Ktoś ją po prostu chce ostrzec przed tym w co się pakuje.- Westchął.

-Jadę do niej. - ustałem.

-Nie. - warknął Marco. -Nie jedziesz do niej. Ona jest na Ciebie zła. Nawet jeśli jest w domu, to Ci nie otworzy. -Zaśmiał się.

-bardzo kurwa śmieszne. - Syknąłem.

-Widzisz, jednak są plusy bycia samym. - zaśmiał sie Beck, na co Marco mu zrównał.

-Wiem!- Klasnąłem w dłonie

-Mów. 

-Ty pojedziesz do niej powiesz, że musisz ją zabrać, i przywieziesz ją tutaj. - Powiedziałem wskazując na Bekc'a.

-Taa, chciałbyś. Ja nie będę się wtrącał w twój związek.- syknąłem.

-Jak chcesz, ja to mogę zrobić. - krzyknął z kuchni Marco.

-No to jedź po nią. - Wskazałem na drzwi.

-Poczekaj muszę iść się ubrać, przecież tak nie pojadę. - wskazał na swój strój.

-Nie jedziesz po to, żeby ją wyrwać tylko po to, żeby ją przywieść tu, żebym mógł ją przeprosić. A  teraz sorry bo ja jadę po kwiaty. - podszedłem do drzwi.

-A moze podałbyś mi jej adres. 

-Masz. - dałem mu kartkę z adresem brunetki.

Szybko wyszedłem z domu, i skierowałem się do najbliższej kwiaciarni w mieście.

Wyjechałem z piskiem opon.

*

Zatrzymałem się pod kwiaciarnią.

-Dzień dobry. - powiedziałem do kobiety.

-Witam, co podać. - Spytała.

-Może pani mi pomóc? Musze kupić coś dziewczynie na przeprosiny. - Uśmiechnąłem się lekko.

-No to polecam bukiet czerwonych róż. - Wskazała na kwiaty.

-No dobrze. - westchnąłem.

-To ile ich będzie? 

*****

Schowałem bukiet, który składał się z 50 róż.

Kupiłem wszystkie, które były.

Zrobię wszystko, tylko żeby mi wybaczyła.

Wybrałem numer do Marco.

-Hm. - mruknął.

-Gdzie jesteś. - Westchnąłem. 

-Właśnie podjechałem pod jej blok. Jedź szybko do domu. - Klasnął w dłonie.

-Okey, na razie. -rozłączyłem się i rzuciłem telefon na siedzenie obok.

Przyspieszyłem.

Po chwili byłem pod domem.

Wyjąłem bukiet, i skierowałem się do drzwi.

-Beck!- krzyknąłem.

Chłopak po chwili się zjawił. 

-Czego? - westchnął.

-Pomóż mi z tym. - wskazałem na bukiet.

-Jezu Chryste więcej się nie dało? - zaśmiał się.

Emilie Po'V

Obejrzałam trzy odcinki.

Właśnie zaczyna sie czwarty.

Przerwał mi dzwonek do drzwi.

-Emilie Jones? - spytał chłopak.

-Tak, czy cos się stało?

-Musze Cię zabrać. Teraz. - westchnął.

-Nie, nie mogę. Nawet nie wiem kim jesteś. - Syknęłam.

-Jestem z policji, musze Cię zabrać więc się ruszaj. - warknął.

-Okey.

*

-To nie wygląda mi na wóz policyjny. - westchnęłam.

-Bo przyjechałem swoim. - mruknął.

Chłopak otworzył mi drzwi od strony pasażera.

Wsiadłam mówiąc ciche 'dziękuje'.

-A powiesz mi, dlaczego zostałam wezwana? 

-Nie. -szepnął.

-Aha, no to fajnie wiedzieć. - warknęłam.

-Nie np, żartuje nie jestem z policji. - zaśmiał się.

-Co? - syknęłam.

-Nie bój się, nic Ci nie zrobie. Jestem tu na czyjeś zlecenie. - odpalił silnik.

-Mam nadzieje, że nie będę tego żałować. - mruknęłam, zapinając pas.

*****

Zatrzymaliśmy się pod dużym, pięknym domem.

Nie przypominam sobie, żebym kiedyś tu była.

Wysiadłam.

Poczekałam na chłopaka, który siedział jeszcze w samochodzie.

-No idziesz?- jęknęłam.

-Zaraz. Idź już tam. -wskazał na drzwi.

Wolnym krokiem skierowałam się do drzwi.

Nie zdążyłam nawet zapukać, i drzwi się otworzyły.

Stanął w nich wysoki brunet o piwnych oczach.

-Emilie? - spytał.

-Emm Tak. - mruknęłam.

-Wchodź. 

-Powie mi ktoś o co do chlory chodzi?!- pisnęłam.

-Nie mogę, zaraz sama zobaczysz. - zachichotał. - Wejdź po schodach i pierwsze drzwi na lewo. - wskazał na schody.

Powoli weszłam do schodach.

Wahałam się przed wejściem, ale otworzyłam drzwi.

Nikogo nie było w pokoju.

Zamiast tego, na łóżku leżał ogromny bukiet kwiatów. 

Obok nich leżała malutka kartka.

" Mam nadzieje, że mi wybaczysz. Kocham Cię. "

Uśmiechnęłam się, wiedząc, że to Justin.

Poczułam czyjeś ręce a biodrach, mimowolnie się uśmiechnęłam.

-Wybaczysz mi? - szepnął do mojego ucha.

-Mhmm. - odwróciłam się w jego stronę.

-Kocham Cię. - Przytulił mnie mocno.

-Ja Ciebie też. - Wzięłam jego podbródek.

Musnęłam delikatnie jego usta.

Ponownie wtuliłam się w jego tors.

Wypuściłam głośno powietrze. 

-Coś  nie tak? - Spytał.

-Nie, wszytko okey. - Spojrzałam mu w oczy. -Wiesz, że dzisiaj idziemy na kolacje do twoich rodziców? - uśmiechnęłam sie szeroko.

-Wiem. - Pocałował mnie w czoło.

-Powiesz mi po co było to całe zamieszanie? - podniosłam jedną brew.

-Gdyby ja chciał Cię tutaj przywieść to byś się nie zgodziła. - zachichotał.

-No w sumie. - zrównałam mu.

Mój telefon zaczął wibrować.

Wyjęłam go.

Tata..

-Tak? - spytałam.

-Dzwonię zapytać, czy idziesz z nami do rodziców Justina. - westchnął.

-Tak, tato idę. - uśmiechnęłam się lekko.

-Już sie pogodziliście? 

-Tak. - zachichotałam. - Musze kończyć, pa. 

Rozłączyłam się.

*****

Justin odwiózł mnie do domu. Wzięłam bukiet i wsadziłam go do wody.

Postawiłam go w moim pokoju.

Uśmiechnęłam sie szeroko.

Zerknęłam na zegar. Była szesnasta trzydzieści dwa.

Mam tylko dwie i pół godziny!

 Wzięłam z szafki bieliznę i poszłam wziąć szybki prysznic.

*

Wysuszyłam włosy i je wyprostowałam.

Wzięłam się za makijaż.

Czyli: podkład, puder, róż, eyeliner, maskara i mocno różowa szminka.

Kiedy stwierdziłam, że wyglądam dobrze poszłam wyjąć jakies ubrania.

Nie mam w co się ubrać...

W końcu, po około dziesięciu minutach sie zdecydowałam.

Założyłam czarne spodenki z wysokim stanem, bordowy cropp top na krótki rękaw i czarne krótkie conversy.

Stwierdziłam, że wyglądam dobrze. Nawet bardzo dobrze.

Sprawdziłam godzinę.

osiemnasta pięćdziesiąt. 

Zaraz będzie tata.

Wyszłam na korytarz.

Tata i Emma weszli. 

Przywitałam się z tatą.

Przebrali się i wyszliśmy z domu.

*****

 Zaparkowaliśmy pod domem Justina i jego rodziców.

Drzwi nam otworzył Justin.

Wyglądał perfekcyjnie

Weszliśmy do salonu, gdzie stał ogromny stół i na nim jedzienie.

Przywitałam się z Justinem. 

Wszyscy usiedliśmy do stoły i zaczęliśmy jeść.

*************************

Hej ♥

Dodaję rozdział dzis, bo jestem chora, leże w domu i nie mam co robić.

Postanowiłam napisac ten rozdział dzis bo i tak miałam go juz w głowie :D

Nie wie kiedy następny.

Ja nie bede szła jutro to może go dodam, ale nic nie obiecuję.

CHCIAŁABYM WAM PODZIĘKOWAĆ ZA 2600 WYŚWIETLEŃ! JESTEŚCIE CUDOWNI :*

Do następnego kochani ♥